Ach, die klotehechting

Blogje

Soms dan denk ik bij mezelf, ‘ach, die klotehechting, lekker belangrijk, laat vroeger gewoon achter je joh, geen enkele ouder is perfect!’ Ik wil sterk zijn, niet zeuren, moedig voorwaarts, al die dingen. Blijkbaar is het niet zo makkelijk, want dan hadden ik (en heel veel anderen) het wel zo gedaan. 

Afscheid nemen van de psychiater

Gisteren nam ik afscheid van mijn psychiater; ze gaat elders werken.
Wat ik heel bijzonder vond en wat me raakte tijdens het afscheid was dat ze ongelooflijk hard haar best aan het doen was voor mij. Het voelde alsof ze aan het strijden was om er geen volledig negatieve ervaring voor mij van te maken. Ik voelde achteraf zóveel dankbaarheid daarvoor, dat kan ik echt niet beschrijven.

Problemen met mijn ouders

Gisteravond in bed dacht ik er weer over na en toen kreeg ik zó’n verwarrend gevoel want ik dacht: mijn psychiater deed heel erg haar best en dat is heel lief en zegt iets positiefs over haar, maar tegelijkertijd… Wat waren mijn ouders dan aan het doen vroeger? Hebben zij zich eigenlijk wel eens afgevraagd hoe het voor mij was in bepaalde moeilijke situaties? Is er ooit een moment geweest dat ze hebben gedacht ‘oei, Sammie is nog maar zó jong, wat voelt ze hierbij, moeten we daar wat mee?’ 

Heb je ook problemen ervaren met je ouders en heb je daardoor last van hechtingsproblemen? Het boek ‘Ongezien opgegroeid’ is een heel fijn boek om te lezen!

Verlangen naar hechting

Ik ben nu een twintiger, dat is gewoon volwassen en daar hoort verantwoordelijkheid bij voor mezelf. Die verantwoordelijkheid voel ik ook heel erg, maar ooit was ik 10… en 13… en 16… En het was niet dat er géén liefde was en géén zorg, maar ik kan wel zeggen dat niemand zich ooit op die manier om me heeft bekommerd als de psychiater gisteren. Dat weet ik bijna zeker omdat het me anders niet zo diep geraakt zou hebben. Alsof er een levenslang verlangen werd ingelost.

Rouwen on mijn hechtingsproblemen

Nu kan ik denken: wat de psychiater deed was heel bijzonder. Of: mijn ouders lieten echt steken vallen. Allebei is het in zekere zin waar, maar dat maakt het ook verwarrend. Het voelt raar en zinloos om te rouwen om wat er vroeger niet was en het voelt ook een beetje als aanstelleritus. Toch gebeurt het en daar komt altijd twijfel bij. Verzin ik dit niet, maak ik het niet groter dan het is?

Blijkbaar niet, anders resoneerde het vast niet zo erg.

Leestip over hechtingsproblemen

Meer snacken:

  1. Deze boeken over psychische problemen moet je echt gelezen hebben
  2. Therapie om therapie af te sluiten
  3. Hoe kan ik boos zijn op mijn ouders?
  4. Wat is waakzaam narcisme?

5 gedachten over “Ach, die klotehechting”

  3. Lisa

    Ach jeetje, dit is zó herkenbaar. Aanstellen, het groter maken, dat is wat ook ook zó vaak denk en tegen mezelf zeg.
    Maar ik zeg nu tegen jou dat dat niet zo is. Rouwen om iets dat er niet was, is niet raar. Wel heel zwaar en hard werken. En verwarrend soms. Maar je bent er mooi wel mee bezig, hartstikke knap.
    En als ik dat tegen jou zeg, moet ik t toch voor mezelf ook een beetje gaan geloven… <3

    1. Sammie

      Thanks Lisa! <3
      Zeg het inderdaad ook maar nog eens tegen jezelf, hechtingsproblemen zijn real en liggen aan de basis van zoveel gedoe…
      xx

  4. Lucia

    Hi Sammie,
    Erg mooi geschreven. Ook ontzettend herkenbaar. Het klinkt alsof we met dezelfde problematiek worstelen ook al zal zich dat in een andere vorm zich hebben aangericht bij ons. Ik vroeg me af of je een keer zou willen chatten of praten over dit onderwerp? Ik zou me er persoonlijk minder alleen bij voelen en wellicht meer begrepen. Ik vraag me af of jij hier ook behoeften aan zou hebben.
    x

Winkelwagen