In deze serie komen mensen aan het woord die (grotendeels) zijn hersteld van psychische klachten. Hoe ziet het leven ná psychische klachten eruit? En wat betekent ‘herstel’ nou eigenlijk?
In deel 3: Anita (23), @eendagsvlinder
Het leven ná psychische klachten
Ik ben mijn halve leven bezig geweest met het vinden van mijn weg met psychische klachten. Een weg waar we vaak over spreken. Ik was al een tijdje hersteld van mijn eetstoornis, maar mijn depressie speelde de hoofdrol in mijn leven. Ik keek ernaar als toeschouwer. Twee jaar geleden verliet ik een kliniek, met een rugzak vol aanwijzingen en handvatten. Maar de gebruiksaanwijzing voor het leven ná psychische klachten had ik nog niet. Het voelde alsof ik op zoek moest naar een nieuwe identiteit. De persoon die ik ervoor was, was ik nog steeds. Alleen moest ik ook een vorige versie omarmen en loslaten.
Geen rozengeur en maneschijn
We romantiseren het leven na de psychische klachten. Voor de mensen die geloven in een leven vol rozengeur en maneschijn: helaas is dat niet waar. Sterker nog: het is onrealistisch. Het is angstig zijn voor het leven dat op je pad komt, soms toch nog vermijden, maar het ook aangaan. Het is bang zijn om terug te vallen als je mindere dagen hebt. Het lijkt alsof je weer iets hebt om te verliezen, als je eenmaal geproefd hebt hoe het leven ook weer kan voelen. Het is de angst om toch de bevestiging te krijgen dat, hoe hard je je best ook doet, dingen niet altijd lukken. Het is de strijd met de oude versie van jezelf, die soms nog zijn podium in wil pikken en je vertellen dat het ergens ook comfortabel was.
Herstel geeft je niet alles wat je wil
Maar is herstel het dan wel echt waard? Absoluut, voor de volle 100%! We moeten alleen weg van het beeld dat herstel je alles geeft wat je wil. We moeten het idee loslaten dat we na een behandeling fluitend weglopen alsof er nooit iets is gebeurd. Ik heb een versie van mijzelf mogen ontdekken die in staat is om een klacht om te zetten naar kwetsbaarheid. Ik ben gegroeid tot een persoon die zich minder verstopt en niet meer hopeloos op zoek is naar geluk. In plaats daarvan zoek ik naar tevredenheid. Ik kan beter met mezelf zijn en smacht niet meer continu naar bevestiging of verdoving. De tien weken in de kliniek hebben daaraan bijgedragen, maar daarna moet je het zelf doen. Ik heb dingen moeten loslaten, mensen moeten achterlaten en moeten vasthouden aan wat voor mij werkt. Het is niet altijd leuk om nee te zeggen of om voor jezelf te kiezen, dat vraagt veel doorzettingsvermogen.
Weten wat je nodig hebt
Ik zie niet langer een jonger meisje in de spiegel dat alles aanraakt, om het vervolgens te saboteren of kapot te maken. Als ze toch weer verschijnt, dan weet ik dat ze iets anders nodig heeft. Ik heb nu een gebruiksaanwijzing opgebouwd met de tools om met dingen om te gaan, maar dat betekent niet dat alles weg is. De angst, de gedachtepatronen… die gaan niet in één keer weg, daar is veel werk voor nodig. Soms moet ik mezelf er ook aan herinneren dat herstel niet enkel opwaarts gaat en dat dat oké is.
Laat je niet ontmoedigen
De dagen in de kliniek lieten mij inzien dat het leven dat voor me ligt en ik het liefst wil, niet op mij wacht. Hoe comfortabel de naarste dingen ook voelen, ga het aan en omring jezelf met mensen die dezelfde doelen hebben en goed voor je zijn. Laat je niet ontmoedigen door de lange weg die je nog moet belopen, het betekent niet dat het het niet waard is! Het leven na psychische problemen is misschien niet het warme bad waar je op had gehoopt, maar het is altijd beter dan waar je bent geweest.
Leestips van Anita:
Download een van onze ebooks:
