Dit ervaringsverhaal verscheen eerder in dsmmeisjes-boek Het mens achter de labels
Voor mij voelt borderline als het bezitten van een uitgebreide brillencollectie. Elke bril beïnvloedt m’n interpretatie van wat ik zie, hoor en voel op een totaal verschillende manier. Ik bepaal meestal niet welke bril ik opzet; hij belandt als vanzelf op mijn neus.
De ik-ben-een-puppy-en-jij-bent-mijn-moeder-bril
Soms bombardeer ik je tot mijn moeder. Ik neem alles wat je zegt bijzonder serieus. Als je zegt ‘spring in de sloot’ zou ik het nog doen ook. Ik zou het liefst bij je op schoot kruipen en me door mijn haar laten aaien. Ook heb ik graag dat je me precies vertelt wat ik moet doen. Ik huil jankerig tegen je dat ik het allemaal niet weet en verwacht dan een pasklaar antwoord. Want hee, moeders, die weten toch eigenlijk alles? Als je streng bent, krimp ik een beetje in elkaar. Ik wil liever niet dat je boos op me bent, ik wil dat je me lief vindt. Ik word wel eens boos en ik doe wel eens recalcitrant tegen je, maar als je me terecht wijst, dan schik ik altijd meteen in.
De ik-vertrouw-jou-voor-geen-meter-en-je-gaat-me-iets-vreselijks-aandoen-bril
Er schemert van alles door je woorden heen. Ik zie heus wel dat je boos bent, dat je me haat. Dat je op het punt staat om me op een afschuwelijke manier te laten vallen. Ik probeer je te prikken, uit te lokken. “Je vindt me stom hè? Je haat me hè?” por ik. Ik wacht op je antwoord, de bevestiging van wat ik voel en zie. “Nee hoor, hoe kom je daar nou bij?” zeg je, maar ik geloof je niet. Ik zie het aan de manier waarop je loopt, hoe je je armen beweegt, de toon van je stem, je oogopslag. Ik weet dat het een kwestie is van minuten, seconden voor je omslaat en me gelijk geeft; je hebt een verschrikkelijke hekel aan me en je gaat nu bij me weg.
De ik-ben-een-klein-meisje-en-ik-heb-iets-verkeerds-gedaan-bril
Ik loop op kousenvoeten om je heen. Kan ik iets zeggen wat mij weer liever maakt en jou misschien minder boos? De vaatwasser. Ik kan de vaatwasser nog uitruimen! Ik doe het meteen. Maar wat als je vindt dat ik teveel rommel maak of herrie, word je dan weer boos? Ik doe het, heel zachtjes en met beleid. Zet meteen een kop thee voor je. Met behoedzame ogen kijk ik je aan. Wat wil je het liefst? Wil je me dichtbij, of op afstand? Je vertelt me iets. Ik moet ervoor zorgen dat ik goed luister, dat ik precies de juiste dingen tegen je zeg. Ik moet ervoor zorgen dat je me lief vindt. Dat ik de liefste ben die je ooit tegenkwam.
Lees ook: het boek dat alle vooroordelen over borderline onderuit haalt (bol.com)
De je-hebt-me-in-een-hoek-gedreven-en-ik-moet-mezelf-redden-bril
Alles wat je zegt is een aanval. Je bewegingen zijn een aanval. Ik voel hoe ik naar achter loop, tot ik de muur in mijn rug voel. Ik voel hoe het leeg wordt in mijn hoofd, terwijl de druk juist wordt opgevoerd. Het wordt langzaam zwart voor mijn ogen. Ik voel alleen nog maar de dreiging en de absolute urgentie om mezelf nu te redden. Als ik nog langer wacht, word ik gek. Dan sterf ik hier ter plekke van de stress, of jij raakt me zodanig hard dat ik alsnog dood neerval of onherstelbaar beschadigd raak. Je mond gaat open, je wil iets zeggen. Ik gil, ik krab, ik bijt, ik sla, tot je stil bent en je je terugtrekt. In mijn hoofd wordt het merkwaardig kalm. Ik heb gevochten tegen je, ik heb mezelf beschermd, ik heb het overleefd.
De ik-ben-een-groot-lomp-wezen-en-ik-sta-overal-in-de-weg-bril
Ik bonk tegen spreekwoordelijke muren met mijn logge lijf, stamp over voeten, ik maak teveel geluid, neem vooral veel te veel ruimte in. Ik word woedend op mezelf, probeer mezelf kleiner te maken, maar het lukt niet. Ik ben zo verschrikkelijk groot en ik moet kleiner. Ik wil al deze ruimte niet innemen, die is namelijk helemaal niet van mij. Verdorie, komt er toch wéér een zin uit mijn mond waarin ik zei dat ik pijn had. Als ik zeg hoe ik me voel zal ik het laatste beetje ruimte van jou afpakken. Zodat jouw hele wereld alleen maar mij is en dat is het ergste wat er bestaat; dat ik met mijn aanwezigheid de jouwe verdruk. Ik wil er niet zijn. Ik ben onherroepelijk te groot, te veel.
De de-hele-wereld-is-ingestort-want-jij-hebt-me-verlaten-bril
Ik huil zo hard dat mijn hele hoofd vol zit met snot. Het drukt mijn oren dicht en door de tranen heen zie ik niks meer. Ik lig scheef opgerold onder mijn dekens. Mijn bed is tevens het enige wat er nog bestaat. Jij stapte in dat vliegtuig en vloog bij me weg. Soms is het slechts dat je over mijn drempel mijn huis uit stapte. Maar feit is dat jij niet meer bij me bent, niet meer bestaat en de wereld in zijn algemeen ook niet meer. Ik ben hier helemaal alleen. Ik zal voor altijd alleen zijn. Het voelt alsof er een deel uit me is weggerukt. Ik moet hier leven in deze akelig lege wereld, terwijl er een stuk uit me is weggerukt. Ik blijf voor altijd huilen, tot het licht in mijn hoofd uitgaat en ook ik niet meer besta.
En soms..
Dan kijk ik door mijn eigen ogen de wereld in. Dan zie ik dat mensen wél bij me blijven. Dat ik een lieve vriendin heb en aardige vrienden bovendien. Dat ik best een leuke meid ben, dat ik slim ben en zorgzaam. Dat ik talenten heb die ik kan ontplooien. Dan voel ik hoe mijn schouders zich ontspannen en ik me verheug op morgen, of op volgende week. Gewoon, omdat ik zin heb in het leven en niet doodsbang ben. Dan zijn de schellen van mijn ogen gevallen en die grote hoeveelheid brillen van mijn neus. Dan ben ik bevrijd. Even bevrijd van borderline.
In dit e-boek komen mensen met borderline, naasten en hulpverleners aan het woord. Hoe zien zij borderline persoonlijkheidsstoornis? Hoe voelt het om borderline te hebben? Waar komen die heftige emoties bij borderline vandaan?