In deze interviewserie vertellen mensen over hun grootste droom. Wat vervult hen met hoop en vreugde en wat doen ze om deze droom waar te maken?
In deel 5: Didi (27). Zij droomt van een leven met haar paard Þura.
Interview door: Rivka Ruiter, Communication is key
Dromen van een eigen paard
Ik heb altijd al heel veel van paarden gehouden. Ik had playmobil en barbies van paarden en mijn muur hing vol met Penny-posters. Ik vind paarden zó mooi en ik voel heel veel liefde als ik bij ze in de buurt ben. Als kind droomde ik er dan ook van om mijn eigen paard te hebben.
Een paar jaar geleden kwam deze droom uit: in 2017 werd mijn paard Þura (spreek uit: Thuura) geboren, in IJsland. Tijdens mijn verblijf op een zorgboerderij in 2014 ben ik namelijk verliefd geworden op het IJslandse paardenras. Deze dieren zorgden voor lichtpuntjes, na jaren van opnames. Ze zijn relaxt en schrikken niet snel, maar als je op ze rijdt voel je echt het IJslandse vuur.
Niet meer kunnen genieten
Helaas kon ik niet echt blij zijn met de geboorte van Þura in 2017, want sinds het voorjaar van 2016 ging het bergafwaarts met mij. Ik had een psychotische depressie en was erg in de war. Ik kon niet meer genieten van paarden, was alleen maar aan het denken en overspoeld door dissociatie en zwartheid. Eigenlijk wilde ik alleen nog maar dood. Ik kon daardoor ook jaren niet over Þura praten, het deed me teveel pijn. Ik voelde alleen maar wat ik had verloren, namelijk het stukje in mezelf dat zo van paarden houdt. Het deed me beseffen dat ik zelfs niet meer blij werd van hetgeen het leven voor mij de moeite waard maakt.
Mijn droom kwam terug
Door de liefde van mensen om mij heen en een behandeling met elektroshocks gaat het sinds begin 2021 gelukkig stapje voor stapje beter met me. Ik woon op een fijne plek waar ik eindelijk de juiste begeleiding en behandeling krijg voor mijn angsten, autisme en eetstoornis. Ik voel me langzaam wat sterker worden en er is daardoor ook weer meer ruimte voor mijn gevoel. Dat is niet altijd makkelijk, maar het betekent wel dat mijn gevoel voor paarden ook weer terug is gekomen. Daarmee kwam ook mijn droom – een leven met Þura – terug.
Dream it, wish it, do it
Mijn behandelaar gebruikt deze droom ook in therapie. Vanaf het begin maakte ze kaartjes met helpende gedachten, daar zette ze Þura ook bij. Eerst vond ik dat heel moeilijk en ingewikkeld. ‘Dream it, wish it, do it’ zei een paardenmaat van me echter, ‘je hebt zelf meer in de hand dan je denkt!’ Daardoor ging ik beseffen dat ik meer kon bereiken, als ik er maar voor zou gaan. En alleen al door ruimte te maken voor mijn droom ging het beter met me. Sterker worden om voor Þura te kunnen zorgen werd weer mijn grootste motivatie.
Dromen is heel waardevol
Deze zomer ga ik haar voor het eerst zien, in IJsland! Heel cool, maar ook spannend. Drie maanden geleden had ik nooit gedacht dat dit zou gaan lukken. Toen was ik nog obsessief met eten bezig. Maar recent heb ik al mijn regels en restricties over eten, met hulp van de mensen hier, losgelaten. Nu heb ik veel meer vrijheid om dit soort dingen te kunnen doen.
Als alles goed gaat, verhuist Þura deze winter ook naar Nederland. Ik vind het spannend om dat te vertellen, omdat ik er nog steeds elke dag niet meer wil zijn. Tegelijkertijd is erover dromen heel waardevol. Als ik niet weet wat ik mezelf aan moet, dan denk ik aan haar knuffelen en met haar wandelen. Ik hoop dat mijn leven meer zin krijgt als ze hier is.
Mijn reden om te blijven strijden
Ik denk dat iedereen in mijn omgeving denkt als ze dit lezen: huh, heeft Didi een droom? Omdat ik altijd zeg dat ik niet meer wil leven. Dat gevoel is er ook nog steeds, maar tegelijkertijd is Þura is mijn reden om te blijven strijden. Het feit dat ik weer kan dromen en mijn liefde voor paarden weer kan voelen, is heel waardevol. Het betekent dat er een belangrijk stukje Didi is teruggekomen.
Heb je ook last van suïcidale gedachten? De medewerkers van 113.nl zijn er voor je!
