In deze interviewserie vertellen mensen over hun grootste droom. Wat vervult hen met hoop en vreugde en wat doen ze om deze droom waar te maken?
In deel 1: Evy Reuling (36). Zij droomt ervan om een prentenboek te maken over trauma.
Interview door: Rivka Ruiter, Communication is key
Tekenen helpt me bij het verwerken van trauma’s
Mijn grootste droom en wens is om een prentenboek te maken over trauma. Ik teken al van kinds af aan en kan er mijn ei in kwijt. Tekenen helpt me bij het verwerken van wat ik voel en brengt de trauma’s uit mijn jeugd in beeld, waarvoor ik vaak de woorden niet vind.
Mijn prentenboek zou geschikt zijn voor alle leeftijden, met veel mooie tekeningen en beeldspraak. Het zou dan onder andere gaan over een vuurtoren, omdat mijn therapeut en ggz-instelling altijd een lichtpuntje zijn geweest en me zelfs in de zwaarste stormen weer veilig aan land hebben geleid. Ook andere lieve mensen om me heen en mijn gezin hebben me hierin erg gesteund.
Ik wil laten zien dat een beter leven mogelijk is
Als het lukt om dit prentenboek uit te brengen zou me dat vervullen van trots, omdat ik mijn verhaal dan heb kunnen omvormen naar iets tastbaars wat ik kan delen. Het wordt een ode aan mezelf en anderen die dezelfde worsteling hebben gekend. Ik wil laten zien dat een beter leven absoluut mogelijk is, maar dat ook de verdrietige kanten mogen er zijn.
Ik hoop mijn droom binnen enkele jaren te verwezenlijken, maar kan niet precies zeggen wanneer. Dat schept een bepaalde verwachting bij mensen, terwijl ik het vooral voor mezelf wil maken zonder deadline van een ander. Op dit moment ben ik vooral veel inspiratie aan het verzamelen over hoe ik wil dat het boek eruitziet. Ik ben bezig met het vinden van mijn eigen stijl en zet hiermee de eerste stappen tot het waarmaken van mijn droom.
Bij mijn oma hoefde ik niet speciaal te zijn
Ik acht de kans groot dat mijn droom echt uit gaat komen, al kan ik me soms ook hopeloos voelen over de toekomst. Dat zijn momenten waarin mijn verleden overheerst en de boodschappen van toen. Dan denk ik dat niemand op mij of wat ik maak zit te wachten en lijkt mijn droom heel onbelangrijk. Ik vergeet dan ook waarom ik graag teken en dingen maak. Ik probeer dan aan mijn oma te denken, een van de weinige personen in mijn leven bij wie ik vroeger echt mezelf kon zijn. Zij was gewoon blij om mij, om wie ik was. Ik hoefde niet speciaals te doen of zijn, ze omarmde me gewoon helemaal.
Dat doet me ook denken aan mijn lievelingsboek, De jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy. Daarin wordt dit gevoel en deze zienswijze erg vertolkt. Mackesy maakte dit boek pas op latere leeftijd, wat mij de hoop geeft dat ik ook zoiets kan. Ook de steun van mijn oma en hoe ik me nu voel bij bepaalde mensen helpt daarbij.
Dromen voedt de ziel
Dromen voedt de ziel en is de essentie van jou en van wat je blij maakt en waar je geluk in vindt. Hoe groot of klein je droom is, ik raad iedereen aan om ook te dromen.
Volg Evy ook op Instagram: @faithlyhn
