De perikelen in Den Haag doen me denken aan een slecht huwelijk. Met Mark Rutte als vader en Sigrid Kaag als moeder en de Nederlandse burgers als hun kinderen.
Papa Mark snapt niet dat er burgers zijn die hem liever zien gaan. Je hebt een verantwoordelijkheid, vindt hij, en die leef je tot in het oneindige na. Zelfs als er al lang niemand meer op je zit te wachten. Sowieso weten al die emotionele burgers helemaal niet waar ze het over hebben en als mama Sigrid emotioneel wordt en dreigt een bom onder het huwelijk te leggen, dan zal het nog steeds allemaal wel loslopen.
Mama Sigrid ziet het liever allemaal anders en kijkt neer op papa Mark, maar ja, de kinderen hebben haar en papa nou eenmaal nodig en daarom blijft ze toch maar krampachtig bij hem. Al laat ze geen gelegenheid liggen om haar gal te spuwen over papa Mark en laat ze duidelijk merken dat zij veel beter weet wat goed is voor de kinderen.
Burgerkind 1 wordt langzaamaan gek en hoopt alleen maar dat de boel klapt. Hoe, dat maakt haar niks uit. Mark mag weg. Sigrid mag weg. Als het huwelijk maar stukloopt en de boel uiteengereten wordt in duizend stukjes, zodat er met die scherven eindelijk eens wat nieuws opgebouwd kan worden.
Burgerkind 2 houdt papa Mark steeds tegen als hij weg wil gaan. Ze blijft achter hem staan en wil het liefst dat alles bij het oude blijft. Dat is rustig en bekend en daar houdt ze van.
Burgerkind 3 krijgt van dit alles maar weinig mee. Wat kunnen die huwelijksperikelen hem nou helemaal schelen…
Burgerkind 4 heeft daddy issues en loopt alleen maar te rellen en te puberen.
En dan heb je nog Hugo, de hond. Een lieve, beetje dommige mallerd. Gooit papa Mark de stok, dan haalt Hugo hem altijd, zelfs als hij daarvoor in een plomp vol drek moet springen. Hij laat vervolgens overal vieze sporen achter waar de burgerkinderen hun neus voor ophalen. Doe die vieze hond toch weg, lachen ze, dan komt het allemaal wel goed. Neem liever die leuke, bijdehante straatkat Pieter in huis!
Heel lang geloofden we dat Nederland af was. Maar schijn bedriegt. Pieter Omtzigt laat zien dat er in Nederland grote problemen zijn met macht en tegenmacht. De mechanismen van de rechtsstaat functioneren niet goed meer, zoals uit het kinderopvangtoeslagenschandaal is gebleken. Omtzigt pleit vanuit zijn eigen ervaringen in de politiek voor een nieuw sociaal contract.
