De gehechtheidstheorie richt zich op de relaties en banden tussen mensen, vooral op langdurige relaties, waaronder die tussen een ouder en kind en tussen romantische partners.
Hechtingsproblemen ontstaan wanneer een kind zich niet veilig heeft kunnen hechten aan de ouders. Onderzoek suggereert dat het niet vormen van veilige hechting op jonge leeftijd een negatieve invloed kan hebben op het gedrag in de latere kindertijd en gedurende het hele leven.
Kinderen met de diagnose oppositioneel-defiant stoornis (ODD), gedragsstoornis (CD), of posttraumatische stress stoornis (PTSS) vertonen vaak hechtingsproblemen, mogelijk als gevolg van vroeg misbruik, verwaarlozing, of trauma. Klinici suggereren darnaast dat kinderen die na de leeftijd van 6 maanden geadopteerd worden een hoger risico op hechtingsproblemen hebben.
Hoewel hechtingsstijlen die in de volwassenheid vertoond worden niet noodzakelijk dezelfde zijn als die in de kindertijd, kunnen vroege hechtingen een ernstige invloed hebben op latere relaties. Wie in de kindertijd veilig gehecht is, heeft meestal een goed gevoel van eigenwaarde, sterke romantische relaties, en het vermogen om zichzelf aan anderen te onthullen.
Kinderen die als baby veilig gehecht zijn hebben een sterker gevoel van eigenwaarde en een betere zelfredzaamheid als ze ouder worden. Deze kinderen hebben ook de neiging onafhankelijker te zijn, beter te presteren op school, succesvolle sociale relaties te hebben, en minder depressies en angst te ervaren.
Lees meer artikelen over de hechtingstheorie en hechtingsproblemen