Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie (Marijke Groot)

Meer informatie

“Een depressie kan iedereen overkomen, ook werkende, vrolijke bakfietsmoeders, zoals ik,” zegt Marijke in het voorwoord van haar boek. Bam, het eerste stigma is al gesneuveld.

Een depressie is voornamelijk kut. Zo kut dat je soms dood wil. Toch weten mensen van een depressie vaak nog iets rozewolkerigs te maken in de trant van ‘ik ben achteraf dankbaar voor die periode’ of ‘ik ben blij dat ik nog leef’ of ‘het heeft me nieuwe inzichten gebracht’. Dit zijn ongetwijfeld oprechte gevoelens van oprechte mensen, maar de waarheid is ook gewoon dat een depressie soms dus kut is en niet iets positievers wordt. Dat gewoon ronduit toegeven en het niet behangen met tierelantijnen vergt dapperheid en een grote dosis eerlijkheid.

Marijke heeft dit allebei in huis en beschrijft depressie zoals het ook kan zijn: grijs, grauw, leeg, vol pijn. Ze doet niet aan eufemismen of lichtjes aan het einde van de tunnel. Het is rauw. Ik houd daar persoonlijk van en het sluit voor mij heel erg aan bij hoe ik mijn eigen depressie en andere psychische stoornissen heb ervaren. Verder druipen de schrijfsels van het cynisme en de zwarte humor. In een wereld waarin het lijkt alsof je werkelijk overal iets positiefs uit zou moeten halen, vind ik dat enorm verfrissend.

Het is fijn als iemand de dingen gewoon benoemt zoals ze kunnen zijn en er geen doekjes om windt. Dat kan hard aankomen, maar dat is dan maar zo. Dingen doen soms gewoon pijn, verhalen zijn soms gewoon schrijnend. Je kunt misschien een filter over je Instagram-foto’s plaatsen, maar niet over de werkelijkheid. Marijke plaatst geen filter over de dingen en laat ze zien zoals ze zijn.

Ik weet daarom zeker dat dit boekje voor heel veel ‘lotgenoten’, om die lelijke term er maar eens bij te pakken, enorm bevrijdend is. Voor mij in ieder geval wel. Veel gedichten, tweets en verhalen uit het boekje zijn diep herkenbaar. Ik zou willen dat ik het zo kernachtig durfde te benoemen. Ik weet dat Marijke niet altijd vrienden maakt met hoe ze de dingen zegt, maar ik ben ongelooflijk blij met de manier waarop ze het doet. Misschien is ze gewoon een flapuit, misschien is het een teken van grote moed, of een combinatie van beiden. Feit is dat het raakt, of je het nou té direct vindt of juist niet. De teksten van Marijke laten je niet koud, ze komen binnen, ze doen wat met je.

Hoe slecht ze er soms ook aan toe is, Marijkes oog is altijd scherp. Ze heeft alles feilloos in de gaten en fileert het met vlijmscherpe humor. Hoe benauwend haar situatie ook is, de verhalen van Marijke geven mij lucht en een lach op mijn gezicht. Ik ben absoluut fan van Marijke en ik zou iedereen die diep in de penarie zit dit boekje aanraden, met zijn mooie roze kaft, om je even flink verbonden te kunnen voelen met iemand die vanuit diezelfde penarie zo eerlijk en ontwapenend berichten de wereld in stuurt.

Marijke, als je dit leest: ga alsjeblieft nog even niet dood als dat lukt, want man, wat zou ik je schrijfsels missen! Al is het egocentrisch om dit te zeggen, dat weet ik. 😉