‘Ik ook van mij’, zo heet de eerste dichtbundel van debutante Roos Dickmann, die in eerste instantie bekendheid verwierf door haar voortreffelijke acteerwerk. Een opvallende titel in een tijd waarin het ego op sociale media meer openbaar gestreeld mag worden dan ooit tevoren, maar waarin het toch nog steeds not done is om als happy single door het leven te gaan. De liefde lijkt nog altijd het hoogst haalbare en apps als Tinder vieren eindeloos hun hoogtijdagen.
In ‘Ik ook van mij’ vind je geen zoetsappige liefdesgedichten. Wel de ontluistering, ontreddering en pijn die er bij liefde kan komen kijken en eigenlijk bij het leven in het algemeen. Of Roos ook een ‘dsmmeisje’ is en psychische klachten heeft komt nergens echt duidelijk naar voren, wel schrijft ze over psychiaters en antidepressiva: “om het plenzen te bevechten / schreef hij geen paraplu voor / geen afdak of een jas met capuchon / pillen zouden mij weer drogen / […] / regenplassen moesten krimpen / golven van gemoed wat vlakker / door een dosis citalopram”.
Recensie: ik ook van mij – roos dickmann 
Recensie: ik ook van mij – roos dickmann
Iets wat opvalt is dat Roos overduidelijk veel levenservaring heeft, ondanks haar jonge leeftijd (geboortejaar 1996). Alle gedichten zijn diep doorleefd. Verder is Roos ontzettend talig. Haar gedichten zijn metrisch top in orde en lezen ontzettend prettig weg, een verademing in deze tijd van vaak slordige en vluchtige taal.
Het boekje is vrij dun, wat ik jammer vond, want ik had makkelijk nog uren door kunnen lezen. Gelukkig heeft Roos een contract getekend bij Uitgeverij Prometheus, wat hopelijk betekent dat er nieuwe gedichten in het verschiet liggen. Ik ben erg benieuwd, want deze vrouw is overduidelijk een natuurtalent. Dat ze het boek opdraagt aan zichzelf (“voor mezelf”) is dan ook meer dan terecht.