De olympische vlam is een vuur dat ontstoken wordt tijdens de openingsceremonie van Olympische Spelen en blijft branden tijdens de gehele duur van de Spelen tot het tijdens de slotceremonie gedoofd wordt. De fakkel wordt door een estafetteloop via een groot aantal landen naar het stadion van de Spelen gebracht, waar de laatste loper de eer te beurt valt om de olympische vlam te ontsteken.
Het Olympisch vuur is geen traditie die afstamt van de oude olympische spelen in Griekenland. De eerste Spelen waar de olympische vlam brandde waren die van de IX olympiade in 1928 in Amsterdam. De eerste estafetteloop vond plaats bij de Spelen van 1936 in Berlijn.
Deze eerste Olympische vlam met estafette werd in 12 dagen van Griekenland naar Duitsland gevoerd, en eindigde met het aansteken van een kolossaal vuur in het stadion van Berlijn voor de goedkeurende blik van Hitler. De fakkels droegen het logo van de Duitse wapenfabrikant Krupp.
Hitler bewonderde waarschijnlijk de Griekse goden en godinnen en wilde dat de Olympische Spelen zijn idee van de suprematie, volmaaktheid, van de Duitse natie zouden bevorderen. Hitler toonde aanzienlijke persoonlijke belangstelling voor het ritueel, en stak geld in de promotie ervan. De nazi-propagandamachine versloeg de fakkelestafette, zond radioverslagen uit van elke stap op de route en vulde de Spelen met de iconografie van de oude Griekse atletiek.
Vanwege de Tweede Wereldoorlog die hierna losbarstte werden de volgende Zomerspelen pas weer gehouden in 1948, tijdens de Olympische Spelen in Londen. Hoewel de fakkelestafette was bedacht door hun meest recente vijand omarmden de Britse organisatoren het ritueel.
Er werd dat jaar een “estafette van de vrede” door het door oorlog verscheurde Europa gelopen die opnieuw begon in het oude Olympia. Als symbool van de vrede legde de Griekse korporaal Konstantinos Dimitrelis, de eerste fakkeldrager, daar zijn wapens neer en trok zijn legeruniform uit voor hij de fakkel vastgreep.
Lees meer in:
Lees ook: de geschiedenis van de Olympische Spelen