geschreven door: Sammie (ervaringsdeskundige, 29)
Ik had net de ogen uit mijn kop gejankt bij de psychiater. Nog een beetje daas zat ik in de trein door social media te scrollen. Ik stuitte op de volgende blog van Mieke Terlouw op PsychoseNet: ‘Als therapie eindigt en (ont)hechting de hele kwestie is‘. De blog voelde voor mij geschreven.
Na jaren therapie ging het eindelijk goed met mij. Vrijwel alles wat ik wilde kunnen, kon ik weer. Patronen waren ontrafeld, copingmechanismen opgespoord, angels uit trauma’s getrokken en triggers ontmanteld. Hoewel ik besefte dat bepaalde thema’s altijd gevoelig zouden blijven, zag ik voor het eerst weer een leven ná psychische klachten. Voor het eerst bleef mijn schriftje waarin ik de onderwerpen voor therapie opschreef, leeg. Alles gedeeld, alles besproken, tot het laatste taboe aan toe. Alle kaarten open, geen verstopte stukjes meer van mij.
Althans, dat dacht ik.
Ik mailde mijn psychiater dat het klaar was, dat ik de therapie wilde beëindigen.
Zij mompelde iets over zorgvuldig afscheid nemen, ik stelde stevig dat dat niet nodig was, dat je gewoon door kunt gaan zonder nog om te kijken, dat je best iets kunt afronden met een klap op tafel, dat niet voor alles altijd maar gekunstelde rituelen nodig zijn. Ik dacht dat ik klaar was met therapie, maar was vooral klaar met kwetsbaarheid. Ik dacht dat ik klaar was voor de rest van mijn leven, maar was vooral klaar voor het keihard dichtgooien van alle deuren achter me.
Ik werd daarom ook boos op mijn psychiater toen zij de deur steeds maar op een kier hield. ‘Doe die deur nou dicht!’ dacht ik, ik moet door. Trapte ‘m uiteindelijk zelf maar dicht door me voor haar af te sluiten en haar links te laten liggen. Keek uiteindelijk geschrokken achterom naar de dichte deur en raakte volslagen in paniek. Draaide alles om in mijn hoofd: niet ík was degene die was gegaan, nee: de psychiater had míj verlaten!
“Je hebt niet geleerd hoe je afscheid moet nemen. En nu gaan wij stoppen en weet je eigenlijk niet hoe dat moet,” zegt de therapeut tegen Mieke in haar blog op PsychoseNet. Zo was het voor mij ook. Ik wilde de therapie beëindigen, wist niet hoe iets goed en gezond af te sluiten en greep toen maar de enige manier die ik had geleerd: het acuut en rigide doorknippen van de band en het verbranden van alle schepen achter me.
Zo ensceneerde ik in mijn hoofd een oude situatie. Niemand verliet mij – ik ging nota bene zelf! – maar in mijn hoofd herhaalde zich gewoon een oud patroon. Ik saboteerde mezelf richting voor mij bekend vaarwater: banden doorknippen, contactbreuk, afstand. Hoe onveilig het bekende ook is, toch blijf je het herhalen, zo bleek ook nu.
Uiteindelijk ging ik schoorvoetend terug naar de psychiater, klopte zachtjes op de door mij dichtgeslagen deur. Zij deed open. Ik jankte zoals gezegd de ogen uit mijn kop. Voelde me moedeloos, teleurgesteld in mezelf en in de war. Afscheid nemen van een belangrijke fase blijkt een vak apart, al helemaal voor iemand met hechtingstrauma. Ik had het onderschat en was daarmee het laatste belangrijke onderwerp voor therapie vergeten: Therapie om therapie te leren afsluiten.
Meer lezen van Sammie? Download hier haar ebook
Lees ook: Goede boeken over hechtingsproblemen en emotionele verwaarlozing
Dankjewel voor het delen. Zo herkenbaar en zo mooi gezegd! Als je je ziel en zaligheid met iemand hebt gedeeld, is goed afscheid heel belangrijk. Ik snap ook niet wat goed afscheid is, maar het schijnt te bestaan. Mooi dat je weer op die dichte deur hebt geklopt.
Heel mooi geschreven en heel herkenbaar. Dapper dat je weer hebt aangeklopt! Dat laat je vooruitgang zien, ondanks dat je je moedeloos en in de war voelt.
Al uw blogs, Sammie, zijn zo herkenbaar. Zeker het deeltje van: doorgaan, schepen verbranden, deuren dichtgooien en opnieuw beginnen. Heel sterk dat je terug op haar deur hebt geklopt.