Ik heb gebroken met mijn ouders

Ik heb mijn ouders al jaren niet gezien. Ik koos daar zelf voor. Ik hou van ze, eindeloos veel. Toch ging ik bij ze weg, omdat de pijn van het blijven groter werd dan de pijn van weggaan.

Met mijn ouders had ik een vorm van een liefdesrelatie, hoe gek dat ook klinkt. Als kind hield ik van mijn ouders, no matter what. Toen ik het ‘uitmaakte’ voelde dat als intens liefdesverdriet.

Dromen over mijn ouders

Ik droom nog heel vaak over ze. Eerst achtervolgden ze me in mijn dromen, vochten we, maakten we de vreselijkste ruzies, sloeg ik op de vlucht. Tegenwoordig droom ik dat ik ze na jaren weer zie. We draaien een beetje ongemakkelijk om de moeilijke dingen heen, maar het gaat. Ze weer zien doet pijn, maar ik weet dat ik in de tijd waarin ik ze niet zag een veilige plek heb gecreëerd waar ik naar terug kan keren. Hun thuis is niet meer dat van mij en dat maakt het weerzien draaglijk. In mijn droom, ben ik continu bang dat ik droom. ‘Dit is echt, je ziet ze echt weer en het gaat goed!’ sus ik mezelf. De spanning zakt, ik heb eindelijk de stap durven maken. We zijn herenigd.

Dan word ik alsnog wakker. Ik lig verstijfd in bed en besef dat het alsnog een droom was. Dat mijn hersenen hun uiterste best deden om aan mijn innige wens te voldoen om het echt te laten lijken. Weer die klap; dit moet nog. Jij moet nog steeds gaan kiezen of je dit aan wilt gaan. Jij moet nog steeds gaan kiezen of je ze weer wilt zien.

Waarom zie je je ouders niet meer?

‘Wat houdt je tegen?’ denk je misschien? ‘Waarom spreek je in godsnaam niet met ze af?’
Tsja, waarom willen mensen hun oude grote liefde met wie het op een dramatische wijze uitging niet meer plotseling tegenkomen in de supermarkt?

Ik voel angst. Ik ben bang voor wat het met me doet als ik ze weer zie. Voor alle herinneringen en gevoelens uit mijn jeugd die over me heen zullen duikelen. Ik ben bang voor de pijn. De pijn die ervoor zorgt dat ik op afstand van ze wil blijven, ook al zorgt dat weer voor andere pijn. Welke pijn doet meer zeer? Die van het weerzien of die van het wegblijven? Ik weet het niet.

Ik weet wel dat beide vormen van pijn afschuwelijk zijn. Ik voel het tot diep in mijn botten. Het maakt dat ik mezelf iets aan zou willen doen om het niet te voelen. Ik ben bang dat ik als ik mijn ouders zou zien door de grond zou zakken, letterlijk. Vallen en vallen en ik weet niet of ik weer op kan staan.

En toch mis ik ze zo. Word ik wakker uit weer zo’n droom en wens ik dat die echt was. Maar de meeste dromen zijn bedrog, ook de mijne. Ik moet in het echte leven de beslissing nemen en ik ben er nog niet uit. Al blijf ik hopen dat ik het op een dag weet. Zo zeker weet dat ik met volle overtuiging het pad van die keuze kan bewandelen en sterk genoeg ben om de onvermijdelijke pijn die erbij hoort te dragen.

Meer weten over breken met je ouders?

Als het contact met de ouders voornamelijk pijn oplevert terwijl alles is geprobeerd om de relatie te verbeteren, dan kan het soms beter zijn dat beide partijen hun eigen weg gaan. Dit boek met ervaringsverhalen is een bron van herkenning voor mensen met een ingewikkelde familie en biedt handvatten om de situatie te accepteren.

Doorgeschoten loyaliteit en grensvervaging tussen de rollen van kinderen en hun ouders komen vaker voor dan we denken. Maar is het per definitie slecht als zoiets gebeurt? Te vroeg volwassen gaat over kinderen die voor hun ouders zorgen, een verschijnsel dat we ‘parentificatie’ noemen, en over de verwachtingen die ouders van hun kinderen hebben. Het gaat hierbij zowel om praktische handreikingen als om emotionele ondersteuning.