Toen ik het boek uitpakte, was ik meteen positief verrast door de kaft, waar een spiegeltje op staat. Het lijkt jou als lezer bijna aan te moedigen om niet alleen naar de mensen in het boek te kijken, maar ook eens eventjes goed naar jezelf. Minder prettig vond ik de kleur oranje die was gebruikt voor de titel en die ook elders in het boek vaak terugkomt. Moeilijk leesbaar en niet fijn aan mijn ogen.
Het boek is stevig, van goede kwaliteit en behoorlijk dik. Het deed me denken aan een koffietafelboek, zo’n boek dat iedereen die op visite komt even doorbladert. Dit lijkt me sowieso geen gek idee; hoe meer passanten dit boek openslaan, hoe beter.
Het bevat allereerst prachtige foto’s, die zo veelzeggend zijn dat je het gevoel hebt de tekst bijna niet meer te hoeven lezen om de geportretteerde te leren kennen. Uiteraard ging ik de verhalen toch lezen. Deze zijn erg mooi opgeschreven. De interviewer heeft zichzelf volledig opzij gezet en echt ruimte gemaakt voor de persoon die aan het woord is. Dat geeft mij als lezer het gevoel dat de persoon in kwestie mij in vertrouwen iets vertelt over zichzelf en ik voel me vereerd dat ik dat mag lezen.
Wat ik persoonlijk mooi vind is dat er ook mensen aan het woord komen over stoornissen die minder bekend zijn of waar veel schimmigheid omheen hangt. Zo komt er iemand aan het woord over seksuele disfuncties. Ik weet gewoon zéker dat er heel veel mensen zijn die hiermee worstelen, maar in stilte, misschien vanuit schaamte. Ik begrijp dat wel, maar het zorgt er ook voor dat zoiets een taboe blijft. Het is dapper en belangrijk als iemand er dan toch over praat.
Zelfs anti-sociale persoonlijkheidsstoornis en narcisme komen aan bod. Ik ken persoonlijk geen stoornissen die meer onder vuur liggen. “Schijtziek word ik van die negatieve info in de media. Wij zijn ook mensen!” roept de persoon in kwestie gefrustreerd uit in zijn verhaal. En gelijk heeft ‘ie!
Ook komt er iemand aan het woord die last heeft van pedofilie. “Onterecht gezien worden als potentiële dader is vreselijk” zegt hij. Wat lijkt het me moeilijk om hiermee te moeten leven, in een maatschappij die pedofielen al snel als monsters bestempelt. Terwijl het waarschijnlijk gewoon een seksuele voorkeur is, waar je niks aan kunt doen. En zoals deze persoon zelf zegt: “Pedofilie is een gevoel, geen daad.”
Tot slot van het boek kijkt auteur van het boek Vittorio Busato ook nog even naar zichzelf. “Heb jij zelf ook een diagnose?” werd hem namelijk gevraagd. Dit levert een mooi epiloog op, waarin hij beschrijft hoe hij zich in meerdere verhalen heeft herkend. Misschien is dat ook meteen de kern van dit boek; herkennen we niet allemaal wel iets in één of meerdere stoornissen uit de DSM? “Passen we allemaal in de DSM – ieder met een eigen verhaal?”
Zoals ik al zei, past dit boek goed op de koffietafel. Ik hoop van harte dat dit koffietafels door het hele land zullen gaan zijn, van die in de woonkamers van de mensen tot die in de wachtkamers van de GGZ. En dat men het boek dan af en toe even openslaat, een foto bekijkt, een verhaal leest en denkt: deze persoon is ook maar gewoon een mens, net als ikzelf.