Winnen of leren
In één zin
Heftig boek vol pijn, maar ook met zelfspot en humor geschreven. Hopelijk heeft Noa de rust gevonden waar ze naar zocht.
Meer informatie
In haar boek neemt Noa ons mee naar de instellingen waarin ze terecht komt. Het verblijven in sommigen van deze instellingen is ronduit traumatisch te noemen. Het boek geeft een kijkje in de wereld van de psychiatrie en laat zien dat daar nog een hoop in moet veranderen.
Het is schrijnend om te lezen hoe er wordt omgegaan met kwetsbare jongeren die vanwege pijnlijke omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen en zorg nodig hebben.
Noa informeert bij de Levenseindekliniek in Den Haag, maar die kunnen haar niet helpen. “Ze vinden me te jong om dood te gaan. Ze vinden dat ik de traumabehandeling moet afronden en dat mijn hersenen eerst volgroeid moeten zijn. Dat duurt tot je 21ste. Ik ben er kapot van, want zo lang kan ik niet meer wachten.’’
Gelukkig heeft Noa ook enkele goede ervaringen gehad met instellingen en hulpverleners. Noa krijgt verschillende soorten behandelingen, die haar soms inzicht geven, maar in het boek is al te voelen dat Noa niet de rust kan vinden waarnaar ze zo verlangt.
Het AD wijdde een stuk aan Noa: ‘Ik word losgelaten omdat mijn lijden ondraaglijk is’
